Ik ging met Willem-Jan van de Wetering voor een enneagram cursus/retraite naar Ibiza. (Helaas is Willem Jan in 2019 overleden, hij heeft mij erg veel geleerd waar ik hem zeer dankbaar voor ben)

 

Voorafgaande aan die reis heb ik veel gedroomd. Over een nieuwe wereld die ik plotseling ontdekte en over opruimen en loslaten. Ik kan de dromen nu nog steeds helder voor me zien.

Tijdens die retraite leerde ik over het enneagram en kreeg ik gedurende die week een persoonlijke coach waarmee je door middel van gesprekken aan de slag ging met jezelf. Een bijzondere ontdekkingsreis!

Tijdens die coaching ‘pelden’ we laagje voor laagje emoties en levenslessen af. Om het te helen, bespreken en of voorgoed een plekje te geven. Vooraf aan die week dacht ik nog ‘dat er niets aan de hand was met mij’. Na die week had ik het gevoel dat ik 10kg was afgevallen. Zoveel kon ik in Ibiza achterlaten.

 

Wat als allereerste naar boven kwam, was de grootste pijn die ik had.
Dat is overigens altijd zo zodra je ‘aan jezelf gaat werken’. De grootste pijn ligt altijd ‘aan de oppervlakte in je systeem’. Het beheerst onbewust je leven d.m.v. een bepaalde energetische sturing. Je wilt namelijk eigenlijk die pijn niet voelen waardoor je het onbewust verdooft. Je hebt de herinnering nog wel, maar je sluit je om jezelf te beschermen af voor de emoties. Zo lijkt het of het goed met je gaat, maar in je systeem is er van alles gaande….

Ik zat daar op die berg en mijn coach zei als allereerste zin: “Er is iemand bij je, een jongeman.” En ik ging gelijk huilen. Ik huilde van opluchting, bevestiging, blijheid en van verdriet. Alles tegelijk. Sjonge, als bij de eerste zin al zoveel wordt aangeraakt, wat zou de komende week dan nog brengen?

Wat er bij mij zo aan de oppervlakte lag en ik volledig verdoofde was het verdriet door verlies van mijn vriend. Althans, we waren nog niet officieel ‘een stelletje’, maar het hing in de lucht. We zijn een aantal keer samen uit geweest en ook een paar keer met zijn vrienden naar concerten in De Kuip. We zagen elkaar zeer regelmatig.

Hij ging op vakantie en ik was in de overtuiging dat het na de vakantie echt ‘aan’ zou zijn. Maar tijdens die vakantie is hij overleden. Dat was behoorlijk shocking omdat hij nog maar net 24 was en ik was 18. Zo jong en midden in het leven kan je helemaal niet begrijpen dat iemand ‘zomaar’ dood kan gaan op die leeftijd. Niet te bevatten en te groot om te verwerken.

En ook: hij was tenslotte ‘niet echt officieel’ mijn vriend, dus ik praatte mezelf aan dat het dan voor mij minder erg was en ik niet zoveel verdriet mocht en kon hebben. Een klassiek geval van verdoving en ontkenning. Het verdriet gaat daardoor natuurlijk niet weg. Nee, dat verdriet blijft net zo lang sluimeren en kolken totdat de deksel van de pot wordt gedraaid. En dan komt alles eruit. Of het nu na 15 jaar is of na 25 jaar, dat maakt niet uit.

Al die tijd, 14 jaar lang, had ik ‘gesprekken’ met hem. Zag ik hem. Droomde ik over hem. Voelde ik zijn aanwezigheid. En weet je wat ik dacht? Ik dacht: ik wil graag dat hij er is, dus daarom denk ik dat hij er is.

 

Het gevoel van zijn aanwezigheid werd in één klap veel sterker in 2002 na de tweede traumatische bevalling die ik doormaakte (dat was 13 jaar na zijn overlijden) en daarna voelde alles anders. Ik voelde de energie van mijn overleden vriend zó erg aanwezig dat ik werkelijk dacht dat onze zoon zijn incarnatie was.

Maar tegelijkertijd vond ik dat ook een heel gekke en een beetje wanhopige gedachte. En toch, ik probeerde diep in de ogen van mijn zoontje te kijken, af te stemmen (voor zover ik dat toen kon en durfde) en op te letten op tekens. Maar ik kreeg geen bevestiging. In die tijd ‘sprak’ ik wel meer in gedachten met hem. Het leek erop dat ik op die manier wel contact had. Terwijl ik tegelijkertijd telkens dacht: dat is omdat het dat wil, niet omdat het waar is. Dood is dood, dus hij is er niet meer. Het was heel verwarrend en daarmee ook weer verdrietig.

 

En toen zat ik dus op die berg in Ibiza met die coach. Wat een ontlading toen zij de bevestiging gaf van zijn aanwezigheid. Vanaf dat moment was mijn spirituele ontwikkeling niet meer te stoppen. Het leek wel of er een knop omgezet werd, of een deur werd geopend. Het verlangen om er meer over te weten, gemakkelijker ‘contact’ te hebben en te begrijpen hoe het allemaal werkt tussen hemel en aarde, is mijn drijfveer geworden voor alles wat ik de afgelopen 20 jaar heb geleerd.

Ik ben met zijn moeder door die ervaring een paar keer naar een medium gegaan, en bij dat medium ben ik vervolgens cursussen gaan volgen. Zij zei me dat ‘ik het ook kon’.
Kan ik dat ook???Ik viel in die tijd van de ene in de andere verbazing!
Van het ene kwam het andere. Steeds een stapje verder. Wat een prachtig leertraject. Wat begonnen is met een enorm verdriet, is nu uitgewerkt in een enorme kennis en ervaring waarmee ik anderen nu help en er zelfs mijn werk van heb gemaakt. Hoe mooi is dat?

En nu ‘praat’ ik nog steeds regelmatig nog met mijn overleden vriend. Het voelt altijd fijn en vertrouwd en zonder lading. De lading van het verdriet is eraf en is omgebogen naar liefde en dankbaarheid.

 

Waarom vertel ik je dit verhaal? Ik wil je vertellen over mijn ervaringen met de ongeziene wereld. Zodat je je herkent in mijn verhaal. Omdat ik zeker weet dat jij ook ervaringen hebt. Omdat ik zeker weet dat ook jij dit gevoel ‘wegwuift’ met de gedachten dat het suggestief is en omdat je het zo graag wilt. Wat ik je hiermee wil laten zien is dat ook jij spirituele talenten hebt.

Dat je het waarschijnlijk nog niet helemaal bewust bent, maar dat je er erg veel mee kunt! Geloof me, het is zón verrijking van je leven als je je spirituele talenten ontdekt en gebruikt. Je hoeft echt niet gelijk een spiritueel centrum te openen natuurlijk!

 

Het gaat erom dat je het kunt toepassen in het dagelijkse leven en de begeleiding voelt. Het werkt zo troostend en ondersteunend bij de verwerking van je verdriet. Het helpt je bij kleine en grote beslissingen die het leven soms zo lastig maken. De ondersteuning uit de ongeziene wereld is énorm waardevol en liefdevol.

Wat er voorafging aan de zomer dat mijn vriend overleed, is ‘het gevoel’. Ik had bij hem altijd ‘het gevoel’ dat er iets was. Altijd iets wat ik niet kon plaatsen. Alsof ik iets tegen hem moest zeggen maar waarvan ik niet wist wat het was.

 

Achteraf heb ik geleerd dat dat gevoel mij zegt dat er iets met iemand aan de hand is. Een ernstige ziekte. Een levensbedreigende situatie. Ik heb dat gevoel later nog vaker gevoeld bij anderen. En die anderen bijvoorbeeld naar de huisarts kunnen sturen. Maar bij mijn vriend wist ik nog niet wat ‘dat gevoel’ betekende. Ook dat was een harde klap toen ik dat besefte. Omdat ik mij toen verantwoordelijk ging voelen voor zijn dood. ‘Ik had het moeten weten en hem waarschuwen’, dacht ik steeds. Maar ik kon het toen nog niet weten. Ik moest dat ‘gevoel’ nog leren kennen.

Achteraf gezien heeft mijn overleden vriend mij erg veel geleerd. Over de dood. De andere kant van de sluier. Dat dood niet hetzelfde is als ‘verdwenen’. Over dingen voelen. Over mediumschap. Over verdriet vasthouden. Over afstemmen. Over healen. En nog veel meer. Achteraf kan ik wel zeggen dat het moest gebeuren. Het is mijn drijfveer geworden te leren over ‘de ongeziene wereld’. En het heeft mij veel gebracht.

Jij kunt veel kunt leren van mijn ervaringen en levenslessen. Ik weet zeker dat je niet bang hoeft te zijn en dat je veel meer kunt dan je denkt. Daarom heb ik een spirituele masterclass met minicursus gemaakt.

Live lessen op video. Ik deel mijn kennis en doe de oefeningen samen met je mee. Stap voor stap begeleid ik je in het ontdekken van jouw kennis en kunde. Jouw spirituele talent.

Kijk je mee? Hierbij de link om de masterclass met minicursus te bestellen. Je kunt zo vaak kijken en daarmee oefenen als je wilt, om het helemaal eigen te maken.