Er was eens een zieltje dat ervan droomde om naar de aarde te gaan. Dagenlang lag hij op een wolkje in de zon te staren naar de aarde, de mooie mensen, de bergen, rivieren die eruitzagen als zilveren kettingen door het landschap en de prachtige bossen. De zee en de zon, de natuur, de energie welke daar vanaf kwam trok hem zó aan, dat hij niet meer kon wachten om de reis naar de aarde te maken. Hij had het al 1000 keer gevraagd aan een heel wijze, oude ziel en telkens had deze oude ziel gezegd: ‘Wacht, tot het tijd is’.

Het zieltje had al véle zielenreizen gemaakt naar de aarde om de vele lessen te leren welke in de onvoorwaardelijke, liefdevolle hemel niet te leren waren. Angst, Geweld, Macht, Verdriet, Misbruik, maar ook Voorwaardelijke Liefde, Zorgeloosheid, Overvloed, Mededogen en Geborgenheid had het zieltje al geleerd. Alle vormen vanuit de verschillende kanten beleefd, zowel als dader, slachtoffer en toeschouwer. Eigenlijk was het zieltje al een behoorlijk wijze ziel aan het worden.

Deze keer wilde het zieltje alles over Eenheid en liefde voor jezelf leren. Hoe zou dat zijn? Eén zijn met alles en iedereen? Liefde voelen voor jezelf? Het leven, jezelf en anderen accepteren zoals het is en zoals ze zijn? In de hemel was het gemakkelijk om eenheid te ervaren. Daar heerste de overvloedige energie van onvoorwaardelijkheid. Daar was je altijd één met iedereen. Omdat je daar zelf alleen maar uit energie bestaat i.p.v. ook uit materie, je lichaam. Nu wilde je eenheid gaan ervaren en leren mét een lichaam. De zwaartekracht, verborgen, overgenomen en geërfde emoties die je met je lichaam mee kreeg, en de wisselwerking met andere zielen zouden het tot een spannende, leerzame en bijzondere levensreis maken.

Je was als zieltje in de hemel natuurlijk al lang vergeten dat al die liefdevolle zielen op aarde ook ineens met een lichaam te dealen hebben. Ook een lichaam waar veel in opgeslagen zit. En juist op de aarde, met de dualiteit en de zwaartekracht, de aantrekkingskracht en de wisselwerkingen die dat allemaal geeft, maakt het dat een onvoorwaardelijke liefdevolle ziel plotseling kan lijken op een naar persoon. Het maakte je allemaal niet meer uit! Je wilde zo graag geboren worden! Nee, je wist zeker dat je al deze liefdevolle zielen zou herkennen zodra je ze tegenkwam. En je wist zeker dat je dankbaar zou zijn voor alle levenslessen welke ze je voorschotelden. Je sprak met jezelf af altijd liefdevol en met veel begrip naar deze zielen te reageren.

Nu was het zo ver! De oude wijze ziel had gezegd: ‘Kies een vader en een moeder die bij je passen, een vader en moeder bij wie je de lessen van het leven zal leren, die je precies op de juiste manier kunnen helpen bij je processen, of wellicht juist je processen zullen aansturen. Kies een papa en een mama die voor je kunnen zorgen, op de juiste manier welke bij jou past. Kies op welke manier jij je lessen wilt leren! Kies welke zielen je om je heen wilt hebben je komende leven.

En let op; de weg naar Eenheid en onvoorwaardelijke liefde is een mooie, maar lange, weg met veel hobbels! Dus kies nu goed welke zielen je tegen wilt komen op deze weg, welke zielen mogen jouw richtingaanwijzer zijn? En welke zielen zullen je tegenwerken? Kies maar! We zullen je met alle liefde je levenslessen laten beleven!’

Op een dag klopte alles; de juiste papa en mama waren er klaar voor om je te ontvangen, keken heel erg naar je uit! En jij had je voorbereid om op aarde te landen. Je nam afscheid van alle bevriende zielen en ze beloofden je, zodra je ze op aarde tegen zou komen, je te zullen helpen op de juiste, afgesproken manier, wat jij nodig hebt, wat bij jou past. In de fase van je leven waar je dan bent.

Ook de wijze oude ziel kwam op je afscheidsfeest gedag zeggen op weg naar de aarde. Je kreeg prachtige cadeaus mee; een rugzak, met alle gereedschap dat je nodig zou hebben je reis naar de aarde en je reis op aarde te kunnen volbrengen. En je kreeg ook nog een Engel toegewezen. Je eigen persoonlijke beschermengel! En als extra: bij de verschillende processen welke je zou doorlopen in je leven zou je een speciale begeleider krijgen. Iemand die je in specifieke processen zou helpen de weg te vinden op het soms donkere pad. Wat een weelde! Dat kon alleen maar goed gaan, je had er alle vertrouwen in. Enthousiast ging je op weg; je zou binnenkort geboren worden in een nieuw, speciaal voor jou gecreëerd lichaam. Hoe bijzonder is dat?

Eenmaal op aarde aangekomen was je in shock! Wow, wat voelt de energie anders met alle zwaartekracht die aan je trok, de dualiteit, de afstandelijkheid van de mensen, je miste de onvoorwaardelijke liefde welke tussen alle zielen in de hemel zo normaal was, en wat je altijd als een warme deken om je heen had ervaren. Hoe kon dit nu zo zijn? In mama’s buik had je deze tegenstellingen nog niet gevoeld, daar was het ook lekker warm, zacht en beschermd. Alhoewel je soms wel van mama en papa onzekerheden en verdriet voelde, en angsten waar je geen raad mee wist daar mee om te gaan. Je parkeerde het ergens in jezelf om het niet meer te hoeven voelen. Als het lekker weg is gestopt, is het verdwenen toch?!

Al die tegenstellingen maakten je bang en verdrietig. Je werd soms gewoon misselijk van die zware aardse energie. Je huilde veel en wilde eigenlijk alleen nog maar dat warme liefdevolle gevoel voelen, dat je zo gewend was. En daar begon de zoektocht van je leven. De zoektocht van Eenheid met elkaar. Gelukkig was mama er in het begin nog vaak om je te troosten en kon je je weer één voelen. Maar na verloop van tijd was mama er steeds minder vaak. Ze reageerde niet altijd op je huilen en dan voelde je je heel erg alleen en op jezelf aangewezen. Maar wat kon jij nu in je eentje beginnen? Wat een angst en eenzaamheid voelde jij op die momenten. Dat losmaken van je mama hakte er behoorlijk in. Je ontdekte hiermee dat we met ons lichaam los zijn van elkaar. Dat voelde heel erg als afscheiding, als geamputeerd. Je besloot op zoek te gaan naar het gevoel dat je vanuit de energie kent van de ziel; eenheid. Met zijn allen een zijn. Om niet meer alleen te zijn. Maar hoe doe je dat met een lichaam dat in de weg zit? Met allemaal beschermingslagen om je juist te beschermen tegen van alles wat je niet meer wil voelen, vanuit je karma en de emoties die je in mama’s buik voelde?

Jij als klein zieltje begon op te groeien, je probeerde met vallen en opstaan in je eentje de wereld te ontdekken. Soms met veel pijn, dan was weer eens je vinger tussen de deur gekomen, maar ook zo onzeker want mama en papa waren best wel eens boos op je wanneer je in je kleine onschuld en onwetendheid foute of stoute dingen had gedaan. En zo gebeurde er van alles in je leventje waarbij pijn en angst en onzekerheid zich afwisselden op verschillende manieren.

Die angst en pijn wilde je niet voelen en daarom groeiden er schildjes om je heen. Of je parkeerde het gevoel ergens binnen in je energie-lichaam, gewoon in een kastje in je hart wanneer je je gekwetst voelde, of een laatje in je lever, als je boosheid voelde, of een potje in je longen, om het te vullen met verdriet. En o ja! Ook in je aura zodat je het niet meer kon zien en zo dacht je dat het verdwenen was. Dat je daar later in je leven ziek van zou kunnen worden, kon je nog niet beseffen.

Er ontstonden steeds meer laagjes om je heen en ook steeds meer kastjes, laatjes, bakjes en potjes werden er gevuld met angsten, verdriet, onzekerheden. Je werd steeds voller en voller en de laagjes om je heen vormden zich tot dikke winterjassen over elkaar heen.

Door al de afgesloten kastjes, en laatjes van angsten en verdriet kon je jezelf niet meer voelen. Wie was jij nou? Wie ben jij nou? Je kon je nu wel wapenen tegen de grote boze wereld en je kon ook de pijn niet meer zo goed voelen, dat was dan weer wel fijn! Jammer dat je op die manier steeds verder van jezelf af dreef en eigenlijk ook niet meer zo goed kon beslissen wat je nou moest doen. Je kon daardoor ook niet meer goed in je rugzakje zoeken om naar het juiste gereedschap bij de juiste gebeurtenissen te zoeken. Je keek op de verkeerde manier! Je kon niet meer vanuit je eigen ik kijken en daardoor raakte je steeds meer van jezelf en de verbinding met de andere zielen af. Je voelt je moe en je bent te ver van je eigen kern afgedwaald…..

Hulp om terug te keren naar je eigen kern is er altijd. Dat kan je namelijk zelf doen! Maak steeds opnieuw contact met je hart, via meditaties of gewoon even een rustmomentje, een time-out. Adem rustig in en uit en denk aan je hart.

Wat ook een mooie ontdekkingstocht is, is onderzoeken wat de anderen je spiegelen! Het gaat er niet om wàt iemand ‘je laat zien’. Het gaat erom wat jij erbij voelt. Wat doet het met je wanneer je een teleurstelling te verwerken hebt? Wat doet het met je wanneer blijkt dat iemand niet te vertrouwen is? Het gaat dan niet om het feit wat er gebeurt, het gaat niet om het verhaal waar je middenin zit. Het gaat om wat jij erbij voelt en waar je pijn zit. Dàt is je spiegel! Dat is je onbewuste pijn die aan het licht komt en de ander je laat zien en ervaren.

Ik heb twee bijzondere en krachtige masterclasses voor je om je zielslessen te ontdekken.

Succes !
Liefs, Esther Buijs ©